As galerías (V)
As galerías acristaladas son sen dúbida un dos elementos máis reconocibles da arquitectura galega. A súa presenza é moi habitual desde que os avances técnicos que as fixeron posible (a industrialización nos procesos de fabricación do vidro principalmente) convertéronas nun aliado moi eficaz para combater a dura climatoloxía da nosa comunidade, moi exposta a choivas e temporais frecuentes. Estes avances producíronse a partir do primeiro terzo do século XIX, coincidindo co gran período expansivo da cidade de Vigo polo que os mellores e a maior cantidade de exemplos deste recurso arquitectónico non se atopan no Casco Vello en se, senón nas rúas que o circundan, aínda que tampouco resulta un elemento estraño no seu interior, sobre todo nas rúas máis abertas e nas plantas superiores, onde a súa incorporación ten máis sentido para aproveitar as horas de sol.
A galería nace como unha evolución de recursos previos como as solainas ou os balcóns, aínda que nos tipos construtivos tradicionais estes elementos tiñan unhas funcións mais utilitarias (secado de roupa ou de produtos agrícolas), que xa non se dan con tanta intensidade na arquitectura burguesa na que triunfa o novo modelo. Na súa obra “A galería galega: unha tipoloxía tradicional en permanente evolución”, o licenciado en Historia da arte e arquitecto técnico Antonio Garrido Moreno sinala que “constructivamente a galería é un elemento sen función estrutural, encostados aos muros da fachada realizado con materiais lixeiros -orixinalmente madeira e cristal-. É un peche acristalado voado respecto ao plano da fachada e que discorre paralelo a el creando un espazo habitable entre o exterior e as dependencias. Permite que o muro estrutural deixe de estar en contacto directo co exterior creando así unhas condicións excepcionais de illamento tanto térmico como acústico. Ademais reduce as correntes de aire no interior provocadas pola falta de axuste das xuntas dos vans situados no muro resistente e , sobre todo, convértese nun bo elemento para combater as humidades, case sempre presentes nos muros de cerramento de pedra”.
O sinxelo modelo orixinal foise enriquecendo no seu deseño segundo avanzaba a súa implantación, á vez que se adaptaba a novos materiais (ferro) e a novas correntes estéticas (art nouveau, art decó, racionalismo
). As galerías que quedan á vista 
son por tanto estruturas lixeiras, formadas por un bastidor de madeira con pezas verticais , chamadas montantes entre as que se aloxan as partes fixas -acristaladas ou non- e as partes móbiles, as follas de guillotina que permiten abrir a galería e facilitar a ventilación dos interiores.
Rexeitamento inicial
Aínda que na actualidade considéranse como algo intrínseco á paisaxe urbana galego e doutras zonas do Norte de España o certo é que a súa incorporación foi inicialmente rexeitada polos arquitectos academicistas, partidarios de deixar ao descuberto as fachadas dos edificios. Con todo, a súa gran funcionalidade impuxo a súa utilización e mesmo as levou das zonas traseiras dos edificios, onde en principio relegoullas, ata as fachadas principais servindo en moitos casos como elemento estético unificador de edificios e mesmo de bloques enteiros.
