A “Colexiata” faise bicentenaria

 

O 25 de xuño de 1816 levouse a cabo a cerimonia de colocación da primeira pedra dun dos edificios máis significativos do Casco Vello: a Concatedral de Santa María de Vigo, habitualmente coñecida na cidade como “A Colexiata”.

O longo e tortuoso proceso de execución desta obra, habitual en edificios desta envergadura, e máxime cando se financian a cargo de diñeiros públicos, está profusamente recolleito na obra da historiadora Montserrat Rodrígue Paz, “Santa María de Vigo. La Iglesia Madre de la ciudad”.

 

Fronte á convicción xeneralizada de que a construción dun novo templo no centro da cidade debeuse aos danos sufridos no preexistente pola explosión en 1809 da  polvoreira  do  forte de de San Sebastián, a estudiosa da arte vigués  sinala que a situación de deterioración da igrexa de estilo gótico, que ocupaba esa zona da cidade desde 1403, era xa evidente antes da guerra de Independencia, ata o punto de que os fregueses se negaban a entrar no edificio por temor a posibles derrubes.  A iso uníanse os problemas sanitarios derivados da humidade que afectaba aos numerosos enterramentos que se realizaban nos arredores do  templo.

Alzado Concatedral VigoA citada explosión, en calquera caso, foi a aldrabada definitiva para que en 1811 encargásese o proxecto da nova construción que recae no arquitecto compostelán Melchor do Prado. Leste deseñou un edificio neoclásico -de feito o máis recoñecido dos deste estilo en Galicia- de planta rectangular, cunha nave principal e dous laterais  e un altar elevado sobre o resto da planta, ao que flanquean dúas sancristías.  A fachada presenta un esquema sinxelo e simétrico. No centro sitúase unha ampla e única portada baixo o frontón, ambos  flanqueados  polas dúas torres, únicos elementos barrocos que contrastan coa sobriedade  do resto do conxunto. Aproveitando o aplanamiento da zona levado a cabo para facilitar a obra diante da fachada creouse unha chaira  rectangurlar de pedra, rodeada nos laterais de chanzos para compensar  a inclinación do terreo.

 

O plan orixinal era finalizar a construción nun prazo de catro anos; con todo, a irregularidade na achega dos fondos necesarios, como consecuencia da complicada situación económica e política da época, fixo que a consagración da igrexa non se producise ata vinte anos despois, e ademais sen alcanzar a súa total conclusión posto que aínda estaban pendentes de construír as torres, parte do atrio e sen contar coa maior parte do equipamento do interior do  templo.

 

Aos poucos, en función da dispoñibilidade de fondos, a obra foise completando, agregándolle distintos elementos como a fachada que dá á rúa da Palma, un reloxo de sol, campás, órgano, etcétera ata configurar o aspecto actual do edificio. A máis significativa das actuacións recentes foi a incorporación, en 1963, dos mosaicos do artista Santiago Padrós que recubren boa parte do presbiterio e dos laterais da nave principal, aínda que o proxecto do artista catalán non puido completarse pola súa prematura morte nun accidente de tráfico.

 

This site is registered on wpml.org as a development site. Switch to a production site key to remove this banner.